:: Mieroszów
- miasteczko położone w Obniżeniu Mieroszowskim, w południowej części
powiatu ziemskiego wałbrzyskiego, niemal na granicy polsko-czeskiej, u
północno-wschodniej krawędzi Gór Stołowych (Mieroszowskie Ściany).
:: Mieroszów
- stacja w 28,033 km linii Wałbrzych Szczawienko - Granica Państwa (nr
291 wg D-29) lub w 95 km linii Wrocław Główny - Mieroszów-Meziměstí/Jelenia
Góra (tab. 240 wg SRJP). Stacja Mieroszów jest stacją graniczną - linia
biegnie dalej do Meziměstí, Broumova i Náchodu. Do końca II wojny światowej
stacja Mieroszów nosiła nazwę Friedland i - rzecz ciekawa - nie była miejscem
odprawy granicznej pomiędzy Czechami i Niemcami - stacją graniczną było
Meziměstí. Krótko po II wojnie światowej stacja nazywała się Mirowsk (chociaż
samo miasto otrzymało w 1945 r. nazwę Frydlant). Linia kolejowa przez
Mieroszów (Wałbrzych Szczawienko - Biały Kamień - Kuźnice Świdnickie -
Mieroszów - Meziměstí) została oddana do eksploatacji 15 maja 1877 roku.
Wtedy też powstała w Mieroszowie, na jego wschodnich obrzeżach, stacja.
Linia kolejowa przez Mieroszów, jako jedna z bocznych odnóg Śląskiej Kolei
Górskiej (Schlesische Gebirgsbahn) została w jeszcze w 1914 roku - do
prac elektryfikacyjnych przystąpiono w maju 1912 roku, a już 1 czerwca
1914 przez stację Mieroszów zaczęły przejeżdżać pociągi elektryczne (planowe
kursy pasażerskie zestawami elektrycznymi uruchomiono 1 stycznia 1915
roku). Po II wojnie światowej trakcja elektryczna została zdemontowana
i wywieziona do Związku Sowieckiego. Na stacji Mieroszów pozostało jedynie
kilka bramek po trakcji, a na tory wróciły lokomotywy parowe i spalinowe.
W latach 60. XX wieku zlikwidowany została część linii na odcinku Wałbrzych
Szczawienko - Szczawno Zdrój - Kuźnice Świdnickie (obecnie Boguszów Gorce
Wschód), natomiast na odcinku przez Mieroszów uruchomiono w 1993 roku
komunikację międzynarodową (Meziměstí - Mieroszów - Wałbrzych Miasto),
później przez trchę kursował pociąg relacji Wrocław Główny - Praga, a
od 1 kwietnia 2004 roku zlikwidowano całkowicie ruch pasażerski, zostawiając
jedynie towarowy.
Budynek dworcowy, w porównaniu z wersją oryginalną, jest architektonicznie
mocno zdewastowany i pozbawiony wiaty peronowej.
Stacja Mieroszów posiada jeszcze czynną sygnalizację kształtową.
:: Mieroszów
nie ma zbyt dobrze udokumentowanej historii: prawdopodobnie został założony
przez benedyktynów z Broumova w połowie XIII wieku, być może ok. 1225
roku Mieroszów otrzymał prawa miejskie (a być może ok. 1300 roku), prawdopodobnie
książę świdnicki Bolko I Surowy wzniósł tu zamek, ale brak po nim jakichkolwiek
śladów. A może do księstwa świdnickiego dołączył dopiero za czasów Bolka
II (na to wskazuje dokument z 1355 roku), a być może Mieroszów i okolice
wtedy zostały zdobyte przez cesarza Karola IV (dokumenty cesarskie z 1355
i 1356 roku). Pod koniec XIV wieku Mieroszów był własnością rodu von Seidlitz
lub von Pannwitz (dokumenty nie są tu zgodne). Pierwszą pewną wiadomością
o Mieroszowie jest informacja o spaleniu go przez husytów w 1427 roku,
co było o tyle łatwe, że miasto nie posiadało murów. Po odbudowie Mieroszów
nadal był miastem otwartym i rozwijał się dynamicznie jako osada targowa.
Od XVI do XIX wieku było w posiadaniu rodu książęcego von Hochberg. Podczas
wojny XXX-letniej miasto było kilkakrotnie palone, ale szybko zostało
odbudowane. W 1647 roku powstał w Mieroszowie jeden z pierwszych i większych
młynów papierniczych w Sudetach. Miasto było także ośrodkiem tkactwa.
Największy rozwój miasta nastąpił po przeprowadzeniu linii kolejowej z
Kuźnic Świdnickich do Meziměstí: zbudowano wtedy wiele nowych budynków
użyteczności publicznej oraz stało się ważnym ośrodkiem turystycznym.
Ten ostatni aspekt stracił na znaczeniu po II wojnie światowej, kiedy
władze komunistyczne zamknęły granicę.
Mieroszów posiadana zachowany stary układ urbanistyczny z prostokątnym
rynkiem i kilkoma zabytkami (św. Michała Archanioła z XV w., zabudowania
dawnego zespołu kościoła ewangelickiego, ale bez samego kościoła, który
nieużywany popadł w ruinę i w latach 60. XX w. został rozebrany, domy
mieszkalne i użyteczności publicznej z XVII, XVIII, XIX i XX w.).
|