:: Świerzawa
- miejscowość w powiecie złotoryjskim, leży w dolinie Kaczawy, wzdłuż szlaku handlowego ze Złotoryi do Jeleniej Góry, 15 km na południe od Złotoryi.

:: Świerzawa
- stacja w 36,711 km linii Legnica - Marciszów (nr 249 wg SRJP) lub w 24,234 km linii Marciszów - Jerzmanice Zdrój (nr 312 wg D29). Stacja do 1945 roku nazywała się Schönau, a krótko po wojnie Sieńsk. Linia kolejowa została do Świerzawy doprowadzona ze Złotoryi w 1895 r. a w roku 1896 przedłużono ją do Marciszowa. Wtedy też wzniesiono istniejący budynek dworca z drewnianym zadaszeniem peronu wspartym na drewnianych słupach. Obok dworca postawiono sześciorodzinny dom dla pracowników kolei. Na przełomie XIX i XX w. wybudowano dwustanowiskową lokomotywownię wraz z wieżą wodną (która nie zachowała się), a w pierwszym dwudziestopięcioleciu XX w. stację z jej drugiej strony wzbogacono o kolistą wieżę ciśnień. Po wojnie linia została odbudowana w 1948 r. Parowozownia w okresie powojennym została zamieniona na magazyn GS-u i zupełnie zrujnowana. Linia przez Świerzawę jest już zamknięta - ostatnie pociągi pasażerskie przejechały tędy w 1995 roku. Od tej pory budynek stacyjny pełni jedynie funkcję mieszkalną - mieszkający tu emerytowany kolejarz na własny koszt odmalował elewację ("- bo wstyd było, przecież dworzec przy samej jest drodze") i próbuje jakoś łatać przeciekający dach.

:: Świerzawa
w dokumentach pojawia się w 1268 roku jako wieś Sonove, a już w dokumencie księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I z 1296 roku jako miasteczko. W XVI wieku Świerzawa przeszła się pod panowanie Habsburgów, lecz żeby zapobiec stagnacji gospodarczej w 1534 r. rada miejska Świerzawy wykupiła wójtostwo świerzawskie. W połowie XVI wieku większość mieszkańców przeszła na luteranizm - niedaleki Nowy Kościół stanowił w XVI wieku centrum luteranizmu na Śląsku. Wykłady prowadził tu uczeń Lutra - Melchior Hoffman.
W XVII wieku niszczyły Świerzawę pożary (w czasie jednego z nich spalił się ratusz z dokumentami miejskimi) i wojna 30-letnia. Pod koniec tego wieku Świerzawa otrzymała od cesarza Leopolda I przywilej górniczy, pozwalający na wydobywanie złota, srebra, ołowiu (ale złoża szybko się wyczerpały).
W roku 1762 r. i 1808 r. miasto strawiły kolejne duże pożary po których szybko jednak zostało odbudowane i już w roku 1818 r. Świerzawa - aż do 1932 - stała się miastem powiatowym. Wg danych z 1840 roku w posiadała dwa młyny wodne, cztery gorzelnie, 1 browar, a 4 razy w roku odbywał się tu jarmark i targi bydła.
Koniec XIX wieku to szybki rozwój miasta - wybudowano nowe drogi, około 1885 r. wybudowano gazownię miejską, w 1897 r. założono sieć elektryczną, a w latach 1909-1920 zbudowano łaźnię miejską z ciepłą wodą, z której mogli korzystać wszyscy mieszkańcy.
W 1932 r. Świerzawa, w wyniku reformy administracyjnej, utraciła status miasta powiatowego, została przyłączona do powiatu złotoryjskiego i tak z drobnymi przerwami jest do dzisiaj.
Podczas II wojny światowej Świerzawa nie została zniszczona, ale po wojnie traci prawa miejskie, by otrzymać je z powrotem w 1984 roku.
Najważniejsze atrakcje Świerzawy to:
- późnoromański kościół XIII-wieczny św. św. Jana Chrzciciela i Katarzyny Aleksandryjskiej z gotycką wieżą, a wewnątrz kamienną chrzcielnicą z XIV w., kamiennymi epitafiami i płytami nagrobnymi na ścianach z XVI w.; w 1977 roku w czasie prac konserwatorskich odsłonięto tu aż 5 bardzo starych warstw malowideł ściennych w części prezbiterialnej - najstarsza warstwa to unikatowe w skali kraju, prawdopodobnie XIII w. freski o charakterze zooficznym (przedstawiają zwierzęta),
- Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, budowany przez 100 lat od lat 80-tych XIV w. a następnie przebudowany przez kolejne kilkaset lat; warto obejrzeć tu dwa portale przy wejściach; w środku na uwagę zasługuje późnogotycka chrzcielnica, z pokrywą, ołtarz XVIII-wieczny autorstwa Klahra Młodszego i figury świętych z XVIII w.,
W okolicy można zobaczyć "Organy Wielisławskie", piętnastowieczne sztolnie kopalni złota i miedzi, a na szczycie Wielisławki ruiny kamiennego zamku rycerskiego.